محور اندیشه‌های فقهی و حتی کلامی شریف مرتضی رضوان الله تعالی علیه در بُعد سیاسی، تبیین امامت معطوف به چالش‌های مستحدثه در عصر غیبت، است؛ در این دوره از یک طرف امام از صحنه غایب است و از طرفی تا آنجا که سیّد از تاریخ و تجربه می‌دانست قدرت غالبا در دست جریان‌های غیرشیعی، قرار داشته است. ظرفیت فقه امامیه و الزامات اجتماعی، این فرصت را در اختیار سیّد گذاشت تا نظریۀ تعامل با قدرت سیاسی غاصب را، در همان آغاز دورۀ غیبت، تبیین و تشریح و به نوعی تئوریزه کند. ابتکار این نوشتار، شناسایی و تحلیل نظریۀ وجوب کسب قدرت حتِّی از طرف سلطان جور، در تراث سیّد مرتضی است. این نظریه، مهم‌ترین سند برای ابطال ادعای برخی مستشرقانی است که امامیه را در عصر غیبت به نداشتن تئوری سیاسی و تسلیم و انفعال محض در برابر قدرت، متهم می‌کند. ابعاد دیگر نظریۀ سیّد را وجوب کسب قدرت حتّی از مرکزیت حکومت جور، مصلحت‌گرایی و لزوم تمکین مردم از ولایت و قدرت مشروع حتی درفرض وابستگی به سلطان جور، تشکیل می‌دهد. البته موقعبت سیّد به عنوان نقیب و شرایط اجتماعی آن روز مانند حاکمیت آل‌بویه نیز در تکامل این نظریه بعد از شیخ مفید، مؤثر بوده است.
جعفرپیشه, مصطفی. (1401). تحلیل نظریّه کسب قدرت و مولّفه‌های آن در تراث فقهی شریف مرتضی قدس سره با نگاهی به شرایط اجتماعی عصر او. فقه حکومتی, 7(13), -.
MLA
مصطفی جعفرپیشه. "تحلیل نظریّه کسب قدرت و مولّفه‌های آن در تراث فقهی شریف مرتضی قدس سره با نگاهی به شرایط اجتماعی عصر او". فقه حکومتی, 7, 13, 1401, -.
HARVARD
جعفرپیشه, مصطفی. (1401). 'تحلیل نظریّه کسب قدرت و مولّفه‌های آن در تراث فقهی شریف مرتضی قدس سره با نگاهی به شرایط اجتماعی عصر او', فقه حکومتی, 7(13), pp. -.
VANCOUVER
جعفرپیشه, مصطفی. تحلیل نظریّه کسب قدرت و مولّفه‌های آن در تراث فقهی شریف مرتضی قدس سره با نگاهی به شرایط اجتماعی عصر او. فقه حکومتی, 1401; 7(13): -.
)