هدف از این تحقیق روشنشدن چگونگی اجرای مرحله انکار یدی در فریضه امر به معروف و نهی از منکر است. بر اساس نظر اکثر فقیهان، مرحله یدی به معنای برخورد عملی در راستای تحقق معروف و جلوگیری از منکر است. مرحله یدی به سه صورت قابلیت اجرا دارد. اول به صورت فردی و همگانی؛ دوم به صورت گروهی و سازمان یافته، البته مردمی؛و سوم به وسیله حکومت و نهادهای حاکمیتی. یافته این پژوهش آن است که اجرای این مرحله در جامعهای که حکومت اسلامی در رأس آن قرار دارد، بر عهده حکومت است که در چارچوب قانون و به وسیله کارگزاران خود یا با تأسیس نهادی به اجرای آن مبادرت ورزد. اگر حکومت مرحله یدی را در چارچوب قانون اجرا کند، نه تنها از عوارض روشهای دیگر مانند: هرج و مرج و اختلال نظام در امان خواهد بود، بلکه این دو فریضه به گونه صحیح در جامعه اعمال میشود. افزون بر آن، افراد و گروههای مشخص و شناخته شده و آموزش دیده نیز میتوانند با اخذ مجوز از حکومت در این امر یاریگر حکومت باشند. در یک جمله، انجام مرتبه عملی این فریضه در جامعه اسلامی از اختیارات حکومت است تا با برنامه-ریزی صحیح هدف از تشریع این فریضه را برآورده سازد. این مسئله هر چند جسته و گریخته در آثاری مطرح شده، اما در این مقاله بر این بحث تمرکز نموده و دیدگاههای مختلف همراه با مستندات هر کدام را بررسی کرده و در پایان راهحلهایی در رفع تعارضِ ظاهری میان دلایل نقلی مورد بحث قرار دادهایم.